جایزه بین‎المللی آیت‎الله خامنه‎ای

هفته گذشته دهمین دوره گردهمایی رسانه‎‎های جهان عرب در دوبی برگزار شد، این گردهمایی هر سال برگزار می‎شود و شیخ محمد، نایب رییس دولت امارات و حاکم دوبی، خودش پای کار ایستاده، درست مثل امیر قطر با شبکه تلوزیونی «الجزیره».

امسال موضوع این همایش انقلاب‎‎های منطقه‎ای عربی بود و جریان حاکمی که خودش تا دیروز با حسنی مبارک و زین‎العابدین بن علی و قذافی عکس یادگاری می‎گرفت، حالا می‎خواست موضوع قیام مردمی را به‎نفع خودش مصادره کند.

این همایش دو روز بود و در هر دو روز، امیر دوبی شخصا در هتل محل برگزاری گردهمایی حضور پیدا کرد و جماعتی از چهارگوشه جهان عرب جمع بودند و بزرگترین چهره‎‎های رسانه‎ای عربی و برخی کارشناسان و متخصصان ارتباطات از کشور‎های دیگر، در طول این دو روز گفتند و شنیدند و در میان هزار و چند صد نفر، ظاهرا تنها یک ایرانی حضور داشت.

نه کسانی‎که در ایران رسانه‎‎های خارجی را اداره می‎کنند، حضور داشتند و نه کسانی‎که در حوزه‎‎هایی مثل صداوسیما، وزارت ارشاد، سازمان فرهنگ‎وارتباطات، وزارت خارجه و... کارشان مستقیما به این حوزه مربوط است و نه مدیران کانال‎‎های تلویزیونی العالم و الکوثر و یا مجلات الوحده و الطاهره و روزنامه الوفاق و...

علیهذا غرض انتقاد از خود این بزرگواران نیست که همه در یک سیستم و ترکیب بزرگتر مشغولند و آن سیستم و ترکیب، به وضعیت خودش عادت کرده و در آن عیب و ایرادی نمی‎بیند. خودمان در چهار دیواری بسته‎مان برای خودمان حرف می‎زنیم و نیازی به ارتباط با دیگران نمی‎بینیم و دائم به همه فحش می‎دهیم و ناسزا می‎گوییم.

در این روز‎ها که تمام مدیران شبکه‎‎های العربیه و الجزیره و روزنامه‎‎های عربستان سعودی و مصر و سایت‎‎های پر بیننده عربی، دور هم جمع بودند؛ حتی یک نفر از کسانی‎که العربیه را به حق «العبریه»می‎نامند، حضور نداشتند تا حداقل دو تا فحش و ناسزا را رو‎در‎رو تحویل بدهند.

می‎گویید زبان بلد نیستم، ارتباط نداریم، روابط‎مان یک‎سویه است، ... مشکل همین‎هاست.

ما از تأثیرپذیری انقلاب‎‎های منطقه از ایران سخن می‎گوییم و آن‎ها به جوانان وبلاگ‎نویس مصر جایزه دادند و از خانواده‎‎های شهدای رسانه تقدیر کردند، ما در اتاق‎‎های بسته‎مان از حضور قدرتمند رسانه‎‎های خارجی می‎نالیم و آن‎ها روز به روز محکم‎تر و قوی‎تر پیش می‎روند، ما نشسته‎ایم و گلایه و شکوا می‎کنیم و آن‎ها کار می‎کنند.

مشکل از اشخاص و افراد نیست، بلکه مشکل از سازکار نظام مدیریتی ماست. همین افراد به سفر می‎روند، زبان یاد می‎گیرند در دانشگاه درس می‎خوانند، از اینترنت استفاده می‎کنند، ولی در ترکیب نهایی کار به‎جای سفر کاری مرتبط و یادگیری زبان برای مدیریت و تحصیل در رشته خاص خود، هرکدام کاری می‎کنند و در نهایت هیچ مشکلی به‎وجود نمی‎آید.

این مقدمه را آوردم تا به دو نکته مهم اشاره کنم:

نخست: خلأ و فقدان حضور نخبگان ما در عرصه‎‎های بین‎المللی، به شکل فعال است، و البته این موضوع فقط در عرصه رسانه و فرهنگ نیست بلکه در عرصه‎‎های دیگر نیز به دلایلی که می‎دانیم، این نقص وجود دارد، تنها نمی‎توان شعار داد وبه واقعیت موجود بسنده کرد، این واقعیت باید عرضه شود و به چشم و گوش دیگران نیز برسد. پیشرفت و قدرت علمی از طریق انتشار مقالات پخش گزارش‎ها، حضور در کنفرانس‎‎ها و همایش‎‎ها تدریس در دانشگاه‎‎ها و معاهد علمی است که آشکار می‎شود آن‎وقت می‎توان توقع داشت افکار عمومی جهان از فعالیت هسته‎ای ایران تصویری غیر‎نظامی داشته باشند، نه تصویری نگران‎کننده و تهدیدآمیز. و برخلاف کسانی‎که گمان می‎کنند مجال این ارتباط و حضور فراهم، نیست من معتقدم علی‎رغم همه توطئه‎‎ها و فشار‎ها، هنوز ظرفیت بسیار زیادی برای این ارتباط و تأثیر‎گذاری وجود دارد، در همین همایش بین‎المللی و عربی، بار‎ها با کسانی مواجه شدم که مدیران و سردبیران نشریات مهم در عربستان و مصر و امارات بودند، ولی برای ارتباط و همکاری اظهار آمادگی می‎کردند و بلکه گاه از عدم این ارتباط گله‎مند بودند، یک چهره بسیار مطرح و فعال مسلمان از آمریکا، به صراحت می‎پرسید: چرا شما به ما کمک نمی‎کنید، همراه‎مان نیستید؟ وقتی که بعد از سخنرانی انتقادی و جدی قاطعش، از او تشکر کردم، فهمید ایرانی هستم، چنین ظرفیت‎‎هایی در همه کشورها جهان معمولا وجود دارد، ولی متأسفانه همیشه عدم حضور ما باعث فرصت‎یابی و سود بردن مخالفان اسلام و ایران می‎شود.

دوم: عملیاتی کردن و تحقق رهنمود‎های رهبر انقلاب و سیاست‎های کلان نظام، جز با حضور فعال بین‎المللی محقق نمی‎شود، اگر ما می‎خواهیم حقایق انقلاب اسلامی و نظام را به مخاطبان گسترده در سطح جهان منتقل کنیم، ناچاریم به قاعده و اصول و ضرورت‎های آن پای بند شویم. تکرار رسمی و تعارف‎آمیز سخنان رهبر انقلاب در رسانه‎های داخلی تأثیری در فضای خارج از کشور ندارد. برای تحقق این اهداف آرمانی، باید لوازم و مقدمات آن را فراهم کرد، حضور قدرتمند جمهوری اسلامی ایران در جهان و تأثیر‎گذاری ضرورت‎‎هایی دارد که متأسفانه گاه اصلا مورد توجه قرار نمی‎گیرد. شاید لازم بود به‎جای جوایز بزرگ و بین‎المللی که کشو‎های کوچک عربی به جوانان ما می‎دهند، ما به فکر سازماندهی جوانان در جهان اسلام باشیم. برای تأثیرگذاری در نسل‎های آینده نمی‎توان به شعار‎های کلیشه‎ای اکتفا کرد. شاید راه‎اندازی جایزه سالانه و بین‎المللی آیت‎الله خامنه‎ای، برای نو‎آوری و مشارکت اجتماعی جوانان، بتواند گامی باشد برای تشویق و ترغیب استعداد‎های پویا و فعال نسل جدید، در راستای اهداف متعالی اسلام و سازماندهی انرژی‎ها برای توانایی‎ای نو در مقابله با استکبار جهانی و در همان حال، ارائه تصویری متفاوت از ایران و جمهوری اسلامی به مخاطبان گسترده در سراسر جهان، خصوصا کشور‎های اسلامی.

اخذ:تبیان